STANDARD BULDOGA FRANCUSKIEGO FCI - standard nr 101 (28.04.1995)

Kraj pochodzenia rasy: Francja
Przeznaczenie użytkowe: pies do towarzystwa, stróżowania i zabawy.
Klasyfikacja FCI: Grupa IX. Psy do zabawy i towarzystwa.
Sekcja 11. Psy bojowe małego formatu nie poddawane próbom pracy.



RYS HISTORYCZNY:
Rasa ta najprawdopodobniej wywodzi się, jak wszystkie psy bojowe, od molosów z Epiru i Cesarstwa Rzymskiego, ma związki krwi z buldogami z Wielkiej Brytanii, średniowiecznym alano, dogami i małymi dogowatymi rasami z Francji. Współczesny nam buldog francuski jest efektem wielu różnych krzyżówek dokonywanych przez hodowców-pasjonatów w pospolitych dzielnicach Paryża w latach 80 ubiegłego wieku. W tym okresie psy z przedmieść i hal targowych, psy rzeźników i woźniców, zdołały podbić sfery wyższe i świat artystów za sprawą swojego, tak szczególnego, wyglądu i charakteru. Bardzo szybko stawały się popularne i rosła ich liczebność. Pierwszy klub tej rasy powstał w 1880 roku w Paryżu. Pierwszego wpisu do rejestru dokonano w 1885 roku, a pierwszy standard został opracowany w 1898 roku. W tym samym roku Centralne Towarzystwo Kynologiczne uznało buldoga francuskiego za nową, odrębną rasę. Pierwszego psa wystawiono w 1887 roku. Standard uległ modyfikacji w latach 1931-32 i w 1948 roku. Przeredagowany został w 1986 roku przez H.F. Reanta i R. Triqueta (ogłoszony w nowym brzmieniu przez FCI w 1987 roku), a następnie przez Komitet Klubu Buldoga Francuskiego we współpracy z R. Triquetem.



WRAŻENIE OGÓLNE:
Typowy pies bojowy małego formatu. Potężny w swej małej postaci, proporcjonalnie krępy, o krótkiej sierści, krótkim pysku i płaskim nosie, stojących uszach i krótkim z natury ogonie. Musi mieć wygląd psa żywego, inteligentnego, bardzo muskularnego, o zwięzłej budowie i solidnym kośćcu.



USPOSOBIENIE I CHARAKTER:
Towarzyski, wesoły, sprawny i aktywny. Szczególnie przywiązany do swoich właścicieli i dzieci.



GŁOWA:
Powinna być znacząco duża, szeroka i graniasta. Pokrywająca ją skóra winna tworzyć prawie symetryczne fałdy i zmarszczki. Głowa buldoga francuskiego charakteryzuje się szczególnym cofnięciem partii szczękowo-nosowej, wynikiem czego czaszka zyskała na szerokości tyle, ile straciła na długości.



CZĘSĆ MÓZGOWIOWA CZASZKI:
Szeroka, prawie płaska, czoło bardzo wypukłe. Łuki brwiowe wydatne, oddzielone bruzdą, szczególnie głęboką między oczami. Bruzda nie może przedłużać się na czoło. Guz potyliczny bardzo słabo rozwinięty.



STOP:
wyraźnie zaznaczony.



CZĘSĆ TWARZOWA CZASZKI:

NOS: szeroki, bardzo krótki, zadarty, nozdrza szeroko otwarte i symetryczne, ukośnie skierowane do tyłu. Jednak ich położenie, jak i zadarty nos muszą umożliwiać swobodne oddychanie.

KUFA: bardzo krótka, szeroka, pokryta symetrycznymi, symetrycznie schodzącymi na fafle fałdami (stanowi 1/6 całkowitej długości głowy).

SZCZĘKI: szerokie, kwadratowe, potężne. Żuchwa tworzy łagodny łuk zachodzący przed szczękę górną. Przy zamkniętym pysku wysunięcie żuchwy jest limitowane przez wygięcie jej ramion.

ZĘBY: siekacze żuchwy w żadnym przypadku nie mogą być cofnięte w stosunku do siekaczy szczęki górnej, tworzą łuk i nie mogą wykazywać jakichkolwiek bocznych skrzywień. Przesunięcia łuków szczęk względem siebie nie można ściśle określić. Konieczne jest, aby warga górna stykała się z dolną w taki sposób, by całkowicie przykrywać zęby.
FAFLE: grube, nieco luźne i czarne. Warga górna styka się z dolną na środku jej długości i zakrywa całkowicie zęby, które nie mogą być widoczne. Górna warga oglądana z profilu jest opadająca i zaokrąglona. Język nigdy nie może być widoczny.

POLICZKI: mięśnie policzkowe dobrze rozwinięte, ale nie wypukłe.

OCZY: o żywym wyrazie, osadzone nisko, daleko od nosa, a szczególnie od uszu, ciemne, dość duże, wyraŸnie okrągłe, nieco wypukłe, bez jakiegokolwiek widocznego śladu bieli, kiedy zwierzę patrzy wprost. Brzegi powiek bezwzględnie czarne.

USZY: średniej wielkości, szerokie u nasady i zaokrąglone na końcu. Osadzone wysoko na głowie, lecz niezbyt blisko jedno drugiego i noszone prosto. Małżowina uszna skierowana do przodu, tak że widać wnętrze ucha. Skóra gładka i miękka w dotyku.

SZYJA: krótka, lekko zakrzywiona, bez wiszącego podgardla.



TUŁÓW:

LINIA GRZBIETU: wnosi się łagodnie ku górze aż do osiągnięcia lędźwi, by następnie opaść szybko w kierunku ogona. Tę najbardziej pożądaną linię warunkuje krótki odcinek krzyżowy.

GRZBIET: szeroki i muskularny.

KRZYŻ: krótki i szeroki.

ZAD: ścięty.
KLATKA PIERSIOWA: cylindryczna i głęboka. Boki klatki beczkowate, bardzo zaokrąglone.

PIERS: szeroka.

BRZUCH I BOKI: podciągnięte, ale nie podkasane.

OGON: krótki, osadzony nisko na zadzie, przyklejony do pośladków, gruby u nasady, zawęźlony lub naturalnie złamany i zwężający się ku końcowi. Nawet w akcji musi pozostawać poniżej linii poziomej wyznaczonej przez nasadę ogona. Ogon dłuższy (nie przekraczający końca stawu skokowego), załamany i cienki jest dopuszczalny, ale nie pożądany.

KOŃCZYNY PRZEDNIE: ustawienie widziane z profilu i z przodu proste.

ŁOPATKI I RAMIONA: krótkie, grube i okazale muskularne. ramię krótkie, łokieć ściśle przylegający do tułowia.

PRZEDRAMIĘ: krótkie, dobrze zaznaczone, proste i muskularne.

NADGARSTEK I ŚŒRÓDRĘCZE: solidne i krótkie.

ŁAPY: okrągłe, małe, zwane "kocimi", dobrze przylegające do podłoża, lekko skręcone na zewnątrz. Palce dobrze zwarte, pazury krótkie, grube i wyraźnie oddzielone. Poduszeczki twarde, grube i czarne. U osobników pręgowanych pazury powinny być czarne. U łaciatych i płowych pożądane ciemne, tolerowane jasne.

KOŃCZYNY TYLNE: mocne i muskularne, nieco dłuższe od przednich, przez co zad jest nieco uniesiony. Postawa nóg pionowa z profilu i tyłu.

UDO: muskularne, lecz niezbyt zaokrąglone.

STAW SKOKOWY: nisko zlokalizowany o niezbyt ostrym kącie ani nazbyt stromy.

SRÓDSTOPIE: silne i krótkie, buldog francuski rodzi się bez wilczych pazurów.

ŁAPA: dobrze zwarta.

CHÓD: swobodny, naturalny, kończyny przemieszczają się równolegle do linii środkowej ciała.



SZATA:

WŁOS: sierść krótka, gęsta, błyszcząca i gładka.

MASĆ: jednolita barwa płowa, pręgowana lub nie, znaczenia w niewielkiej ilości, płowy pręgowany lub nie, ze średnią lub przeważającą ilością znaczeń. Wszystkie odcienie koloru płowego są dopuszczalne, od czerwieni do kawy z mlekiem. Psy całkowicie białe są klasyfikowane jako "płowy pręgowany z dominującą ilością znaczeń". Jeżeli pies posiada bardzo ciemne nos i oczy, otoczone ciemnymi powiekami, to niewielkie braki w pigmentacji pyska mogą być wyjątkowo tolerowane u bardzo ładnych okazów.



WZROST I WAGA: nie mniejsza niż 8 i nie większa niż 14 kilogramów, proporcjonalnie zbudowany buldog mieści się w tym przedziale wagowym.



WADY:
Każde odchylenie od powyższego opisu musi być uznane jako wada w stopniu zależnym od jej istoty:
- nos wąski lub ściśnięty z chronicznie charczącym oddechem
- nie schodzące się wargi
- jasne oczy
- podgardle
- odstające łokcie
- staw skokowy stromy lub poddany do przodu
- ogon wzniesiony, zbyt długi lub nienormalnie krótki
- szata cętkowana
- włos nazbyt długi
- odbarwienie warg
- nieprawidłowy chód

WADY POWAŻNE:
- widoczne siekacze przy zamkniętym pysku
- ukazujący się język przy zamkniętym pysku
- pies "grający na bębnie" (sztywny ruch przednich kończyn)
- miejsca pozbawione pigmentu na głowie płowych osobników
- nadmierna lub niedostateczna waga

WADY ELIMINUJACE:
- oczy niejednakowego koloru
- nos o barwie innej niż czarna
- zajęcza warga
- pies, którego żuchwa układa się za szczęką górną
- stale widoczne zęby przy zamkniętym pysku
- uszy nie noszone prosto
- okaleczenia uszu, ogona lub tylnych kończyn
- ostrogi (wilcze pazury)
- szata koloru czarnego podpalana, myszata, kasztanowata
- brak ogona



UWAGA:
Samce muszą mieć oba jądra całkowicie opuszczone do moszny, wyraźnie w niej widoczne.

​

Tłumaczenie standardu Władysław Kramarczyk